De Kattenhater
Twee dagen voor dierendag, op zaterdagmiddag, werd ik in paniek gebeld door een cliënt uit het naburige dorp. Poeslief was waarschijnlijk gebeten door een hond en bloedde hevig uit de flank. Of ik meteen even naar de kat kon kijken? Uiteraard, daar zijn wij voor.
Hevig bezorgd kwam een jong stel binnen met een poes die in shocktoestand op haar zij in de mand lag. Het was een jonge bekende, Bepje. Een rood cypers poesje van net een jaar, dat we nog maar pas op de operatietafel hadden gehad voor sterilisatie. Ze bloedde inderdaad behoorlijk uit haar zij. Ik vroeg of ze het voorval gezien hadden. Dat was niet het geval. Bepje was in paniek naar huis komen rennen en daar in elkaar gezakt. De hondenbeet trok ik meteen in twijfel, want er was maar één veel te mooi rond gaatje zichtbaar. Dus stelde ik voor om een röntgenfoto te maken. Aldus geschiedde en daarna was de diagnose snel rond. Er bevond zich een bukskogel in het achterpootje diagonaal aan de wond. Oftewel: Bepje was beschoten en de kogel was dwars door haar lijfje heen gegaan. Heftige verontwaardiging en ongeloof maakte zich meester van het stel. Ik zag tranen wellen in hun ogen. En een dilemma volgde. Beelden zoals in C.S.I. op TV wel eens worden vertoond schieten door je gedachten. De kogel was gedraaid en heeft de weg van de minste weerstand gekozen en ongetwijfeld inwendig een ravage aangericht. Welke vitale delen waren geraakt? Een rechte lijn vanaf de wond zou door de buikholte kunnen zijn gegaan en dan was het leed niet te overzien. Maar er bestond ook een kans dat het kogeltje onderhuids via de lies in de achterpoot terecht was gekomen.
Ik besloot niet meteen in te grijpen want een operatie in deze toestand zou Bepje zeker niet overleven. Dus werd ze opgenomen en kreeg ze pijnstillers en medicijnen tegen de shock. In de loop van de avond werd ze wat helderder en rustiger en ik nam haar mee naar huis ter observatie. Ter geruststelling mocht ze slapen in de trui van haar baasje…
De volgende ochtend kon ze wat rondlopen. Haar kleur was goed, dus ze had geen inwendige bloedingen. Haar buikje voelde soepel, maar de lies deed erg zeer. Zeker, de wens was de vader van de gedachte: ik hoopte maar dat de kogel niet door haar buikje was gegaan. In overleg werd besloten Bepje onder zeil te brengen om in ieder geval het kogeltje te verwijderen. Daarna mocht ze naar huis. Waar wordt ze beter omringd met zorg dan thuis?
Twee dagen ging het matig; ze dronk zelf, maar at erg slecht. De derde dag ging ze zienderogen achteruit en namen we Bepje weer op. Ze had wel steeds geplast, maar de buik voelde niet goed en haar kleur werd grauw. Het zielige hoopje ellende belandde wederom op de operatietafel. De buikholte bleek een puinhoop. De darmpjes waren kapot met heftige buikvliesontsteking als gevolg. Er restte maar één uitweg. Ik moest Bepje uit haar lijden verlossen.
Mijn slechtnieuwsbericht riep intens verdriet op bij de bazin en haar man. Maar ook ik deel hun vreselijke woede: wie haalt het in hemelsnaam in zijn hoofd om midden in het dorp op katten te schieten? Is het een kattenhater, zoals hierboven aangehaald? Of is het domweg een kwajongensstreek? In ieder geval een klusje voor de nieuw in het leven te roepen ‘dierenpolitie’. Laat de boosdoener zich diep, diep schamen en daarna mag ie van mij even brommen!
