Het zal je baas maar wezen
Vorige week trof ik weer eens zo’n schrijnend geval. Bijke, een vrolijke castraat van naar schatting een jaar of twee, werd midden op de ochtend door een aardige passant van de straat geplukt en behoed voor een aanrijding. We vingen hem op en bedankten de brenger voor haar mededogen. Gelukkig! Bijke was gechipt zodat we de baas spoedig zouden kunnen inseinen. Maar niet heus, dus.
Weer een chip die niet geregistreerd was! Net als de week daarvoor. Toen kregen we een vondeling binnen met een Franse chip die ook nergens was aangemeld. Handig die identificatie, maar zeer frustrerend als je de baas niet kunt traceren. Gelukkig meldde die eigenaar zichzelf. Bovendien was hij dankbaar dat we de hond van een chronische kwaal konden verlossen. Bij Bijke verliep het anders.
Bijke gedroeg zich wat onbehouwen, maar was niet lastig en liet zich onze zorg gemakkelijk welgevallen. Hij zag er wat onverzorgd uit en had last van een chronisch vlooientheatertje. Maar verder mankeerde hem niets. Ja, zijn baas dan natuurlijk.
Achtereenvolgens deden we beurtelings een poging om zijn herkomst te achterhalen. Dat speuren op internet en het rondbellen in de buurt van de vindplaats is een tijdrovend klusje. Maar ach, ’t is immers voor een goed doel. Na het avondspreekuur deed ik een laatste poging en vond ik warempel een site waar de chip wel bekend was, maar wéér zonder naam en adres. Noch bij de politie en noch bij de dierenambulance was er een melding van vermissing binnengekomen. Een laatste keer uitlaten en wat brokken deden Bijke in de nacht belanden.
De volgende ochtend slaagde mijn collega er via eerder genoemde site toch in de eigenaar te achterhalen. Een uur later stond deze bij ons op de stoep. Een beetje een onfatsoenlijk type dat als eerste opmerkte dat Bijke gewoon zijn telefoonnummer om de hals had. Hij zei het niet maar zijn blik sprak boekdelen: hij vond mij stom. We hadden het blikken nummerplaatje wel gezien, maar het niet als telefoonnummer herkend. Had ook weinig uitgemaakt, want de hond was nogal behoorlijk ver van huis. En het was een nummer zonder kengetal…
En wat hij als eigenaar verder ondernomen had? De politie gebeld en die had doorverwezen naar de verschillende instanties. Toen had hij het asiel maar gebeld, maar die nam ’s avonds niet meer op…
Bij de hereniging verbaasde het mij dat er bar weinig genegenheid van beide kanten getoond werd. Bijke was steeds blij als er iemand bij hem in onze opvang kwam, maar nu niet bijzonder meer dan dat. En de baas reageerde al helemaal niet. Hij haakte zijn hond aan een meegebrachte riem en zou pardoes de deur uitlopen. Dat hij ‘vergat’ te vragen naar de onkosten verbaasde me niet, maar dat ie geen greintje erkentelijkheid toonde, vond ik te ver gaan. Daardoor scheidden onze wegen onheus en abrupt. Alleen Bijke keek nog even om.
Of Bijke het echt slecht heeft bij deze baas weet ik natuurlijk niet, maar ik kan me een warmer nest voorstellen. Toch rijzen de haren je te berge bij het lezen van het dierenleed waarmee de inspecteurs van de dierenbescherming soms worden geconfronteerd. Gelukkig zijn er nog mensen op de wereld die zich bekommeren om de ondervoede pony die tot zijn knieën in de blubber staat, de uitgemergelde kettinghond of dat zielige proefdieraapje in die veel te krappe kooi. Maar ook om die loslopende hond, ver van huis. Best goed om daar even bij stil te staan zo rond dierendag. Immers, het zal jouw baas maar wezen….
Menno J. Wiersma Dierenartsenpraktijk Reduzum-Grou
4 Oktober 2008 (Dierendag)
N.B. Mocht u zich afvragen of de registratie van de chip van uw geliefde huisdier eigenlijk wel in orde is, kijk dan gewoon even op de site www.chipnummer.nl en voer het nummer van uw dier in. Als het goed is kunt u doorlinken naar een site waar de registratie is aangemeld. Komt u er niet uit, meld dat gewoon bij ons.
