VV Irnsum

De toernooideelname was door Jappie en Jan Sikkema georganiseerd als onderdeel van een bezoek aan  de bij V.V. Irnsum vaak en graaggeziene duitse vriend Peter. 

Die zaterdagochtend reden om 7.15 een tiental voetballers en vijf begeleiders richting Wedel.  De heenreis verliep echter niet geheel zonder problemen . De door trainer Schambach zo geroemde Mercedes Stationwagon van 1993, in Irnsummer kringen ook wel bekend als liekwein, (jum binne gewoan jaloers) die volgens hem  tip top in orde zou zijn, kreeg  net over de Duitse grens last van een loszittende uitlaat. Met de deskundige hulp van de meegereisde begeleider Bert Jan werd de uitlaat verwijderd en kon de reis onder luidruchtig motorgeweld worden voortgezet. Dat de autoradio  later ook bezweek onder het kabaal, maakte dat de reis er voor de inzittenden niet comfortabel op werd, inmiddels maakte de radio verkeers informatie melding dat er tussen Bremen en Hamburg een Chinese Tank op de autobahn reed en rade iedereen aan om rechts te rijden, Wedel werd daardoor om 11.30 filevrij en probleemloos bereikt. Peter Oldach had intussen een garage geregeld voor de uitlaat reparatie van de Chinese Tank. Later bleek dat de eigenaar van de garage mede sponsor was van het toernooi en de reparatiekosten afmaakte als service(grote klasse).

Nadat enkele Duitse wursten meester waren gemaakt werd de hal voor het eerst betreden. Het bleek een basketbalhal te zijn die erg glad was, voor Hollandse zaalvoetbalbegrippen lang was en de doelen waren ook  groter dan zoals wij ze in de zaal kennen. Over onze tegenstanders konden we uit het programmaboekje opmaken dat het standaard elftallen waren in verschillende liga’s waar we verder niets van snapten. Alle teams werden in een line-up aan elkaar voorgesteld en wij werden de Vauw Ef El Jirnsoem genoemd.  Aangezien we pas in de vierde wedstrijd aan hoefden te treden konden we onze tegenstanders en de Duitse hallenregels gelukkig nog even bekijken. Zo werd er gespeeld met een boarding aan een kant van de hal en de bal tegen het dak was gewoon doorspelen. Maar wat ons nog het meest verbaasde waren de overtredingen die werden gemaakt, zonder dat hier vrije trappen voor werden gegeven. Is bij ons contact of een duw in de zaal verboden, hier kon je door twee man onderuit getrapt worden zonder een vrije trap mee te krijgen. Om de boel nog wat verder op scherp te zetten, werd bij iedere wedstrijd de laatste minuut aangekondigd  en vergezeld met opzwepende muziek. Dit gaf wel een sfeertje maar was eigenlijk overbodig,  aangezien sommige wedstrijden ale op leven en dood werden gespeeld. We hebben vele overtredingen gezien die door scheidsrechters Fritzemeier und Hesselbarth (onthoud die namen) niet werden bestraft, waar bij ons op het veld zo een gele of rode kaart voor wordt gegeven. 

We zaten in een poule van 4 en onze eerste wedstrijd was tegen de FC Roland Wedel B. Ondanks dat we lang stand konden houden en een mooie doelpunt van Alex Diekstra, moesten we in de slotfase toch buigen voor het harde felle voetbal van de Duitsers en door enkele effectieve counters werd het een  1-4 nederlaag.  De volgende wedstrijd was tegen die Sportfreunde Pinneberg en tegen deze ploeg kwamen we mede door enkele arbitrale blunders op een 4-0 achterstand. In het laatste deel van de wedstrijd konden we door 2 mooie treffers van der Schambach de score tegen de latere turniersieger nog een draaglijker aanzien geven.  Met het gevoel de regels nu door te hebben en de instelling om ook wat harder te gaan spelen begonnen we met vertrouwen aan de laatste poulewedstrijd. We werden echter weer afgetroefd op de fysieke duels en hadden nog steeds de Holländischen zaalinstelling in de koppen. Een ietwat geflatteerde 1-5 nederlaag met toch weer een doelpunt van Diekstra (positiewisseling na dewinterstop..) betekende de laatste plaats, in een zware poule met naar later bleek de nummer 1 en 2 van het toernooi.  En zo moesten we shoot outs van 9 meter om de 7^e en 8^e plaats tegen Roland Wedel A. Die verloren we met  1-2 omdat alleen Alex wist te scoren en die Jakko Elzieng en der Schambach dit vergaten te doen. Jammer, maar dit gelegenheidsteam van inmiddels de Vauw Vauw Irnsoem,  had het in zijn eerste kennismaking met  het  Deutsche hallenfussball niet eens zo slecht gedaan. Bij de prijsuitreiking waren we geen Holländer meer, maar Niederländer en met een auf Wiedersehen werden we bedankt. 

Na gezamenlijk te hebben gegeten in de sportkantine van die Wedeler TSV (7 dagen open Roel !) smaakte de Warsteiner weer opperbest  in de plaatselijke horeca van Wedel. Schambach hield zoals zo vaak zijn woord (wat er oek gebeurt, ik gaan naar de Reperbahn) en zo maakte de trainer met een select gezelschap van die Vauw Vauw Irnsoem ook daar tot in de nachtelijke uurtjes weer furore.  De derde helft werd glansrijk gewonnen en het in allerijl geregelde hotel bood  vervolgens een prima slaapplek. Voor de meesten dan, want Jan had helaas de pech, dat kamergenoot en broer Rienk juist deze nacht had uitgekozen om het hele Zwarte Woud om te zagen. En het bed van trainer Schambach was tot zijn grote verbazing ingenomen door kamergenoot Erik. Na inspectie  bleek het andere bed door onduidelijke redenen niet geheel meer beslaapbaar te zijn. De volgende ochtend werd na een perfect ontbijt afscheid genomen van onze Duitse vrienden Peter en Dieter en alle anderen die ons verblijf tot een succes hebben gemaakt.

Auf Wiedersehen!