Zomercolumn: Onvergetelijk, onvergeetbaar
Ook deze zomer heeft jirnsum online-redacteur Siep Hijlkema op zijn vakantieadres weer een prachtige zomercolumn geschreven!
Zomercolumn: Onvergetelijk, onvergeetbaar
Ik vergeet het nooit meer, de eerste vakantie naar Frankrijk met mijn ouders, broer en zus. 1988, Normandië. Op de bonnefooi. In de Talbot Horizon met HG-91-YB op de plaat. Inclusief aanhangwagen. Heit en mem waren 40 en ik zat achterin, in het midden: de kleinste. Ik weet nog de stad, de plek op de camping en dat mijn Franse vriendinnetje Jantien ofzo heette. Roderick was onze buurman. Iedereen op de camping had een bijnaam: hij was een echte Roderick. Op het enige cassettebandje stond Hits 6 met oa Jan Hammer en Alyson Moyet. Als ik ze hoor, ben ik weer even daar.
29 Jaar later ben ik net zo oud als mijn heit en mem toen en ga ik met mijn eigen gezin naar Frankrijk, ‘min 1’: zo zeggen we dat altijd als we iets met zijn vieren doen. Op de bonnefooi. Met aanhangwagen en tent. Drie zelfs; kunnen ze ook nog alleen slapen. ‘s Nachts rijden. Niet warm, schiet mooi op, zon komt mooi op op de Autoroute, ontbijt bij de Franse snelweg; nostalgie, trots. De kinderen vonden het niks. Niet geslapen.
Via de Atlantische kust breng de reis ons, na vier nachten, over de Pyreneeën. Een bosrijk achterland wordt ingeruild voor Spaanse ruigte, hitte, de Autopista en prachtige benamingen zoals Pamplona, Tudela, Zaragoza, Quinto en we eindigen airco-loos via de streken La Roioja en Navarra in Aragon.
Aragon! Denk Spaans en zeg Aragon! Wat een naam! Ik waande me al écht in Spanje bij de Area de Servicio, net over de grens, met een besnorde, in hagelwit overhemd gehulde señor achter de toonbank en Caballero op de wc-deur, maar als je in Aragon bent… Dan is het einde écht zoek! Zover het oog reikt is het louter struikgewas en boompjes; wonder boven wonder groeiend in droge, bruin-grijze rotsgrond. Over een heuvel, door een scherpe bocht, langs een afgrond: iedere keer is het uitzicht weer anders.
Stap hier uit de auto, loop tien minuten en de lijkenpikkers cirkelen geduldig om je heen. Kansloos. Levenloos lijkende dorpjes met afbladderende verf op de luiken van slecht onderhouden ramen van karakteristieke huizen doen weinig voorspoed vermoeden. Vol bewondering en culturele interesse maak ik foto’s. Eenvoud is soms zó mooi!
Olijvenbomen, citrusbomen, appels en druiven verbouwd in gortdroge grond gevoed mbv sprinklersystemen in combinatie met de geur van droge hitte brengen mij terug naar het land van ‘min 1’: mijn lief. Later zal op de camping ook hetzelfde gechloreerde water uit de kraan stromen en bij nachtinval de “cicades” hun klanken laten horen, net als daar.
Bochtige wegen, bijna off-road trails leiden ons naar Caspe. Een prachtig non-toeristisch stadje met vriendelijke mensen, mooie oude gebouwen en een rustige atmosfeer. De camping is even verderop. 540 km verder dan vanochtend, 41˚C en we slaan ons kamp hier op. Weinig keus ook, de volgende camping is nog een uur rijden, denken we.
In deze oase zullen we vier dagen verblijven. De Atlantische kust ligt achter ons, de Middellandse Zee voor ons, maar deze vier dagen zijn een blijvende herinnering voor de kinderen. Voor tenminste 29 jaar, hoop ik .
SH.
